1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10
Wie niet weg is, is gezien … ik kom!
Wat ben ik jarenlang goed geweest in verstoppertje spelen met mezelf.
Wat ben ik eenzaam geweest zonder dat iemand het wist.
Eenzaam als kind door mijn stotteren, dat afbreuk deed aan mijn zelfvertrouwen.
Ik nam niemand in vertrouwen, zoals in mijn studiekeuze en in mijn relaties.
Ik wist in die tijd ook niet waar ik hulp kon vinden …
De leus was niet klagen maar dragen, de vuile was niet buitenhangen.
De omslag kwam toen de kinderen het huis uit waren en de lichamelijke gebreken verergerden.
De eerste hulpvraag vond ik beschamend en gênant, daarna ging het steeds beter.
Inmiddels ben ik een vrij zelfverzekerde vrouw die weet wat ze wil en vooral wat ze niet wil in het leven.
De enige die de eenzaamheid kon doorbreken was IKZELF.
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10
Ik kom!
