Zit op m’n eiland, voel de eenzaamheid,
Badeendjes dobberen, ja, ik zie ze in de tijd.
Elke gedachte, ze komen en gaan,
Ze drijven weg, maar de pijn blijft soms staan.
Maar ik blijf sterk, weet dat ik niet alleen ben,
Zie het licht aan het eind, ja, ik ken die trend.
Want m’n mensen, ze schijnen, als sterren in de nacht,
Ze houden me vast, ze geven me kracht.
Badeendjes drijven, m’n zorgen gaan mee,
Maar ik zie het licht, en dat helpt me steeds weer.
Het zijn m’n vrienden, m’n mensen dichtbij,
Ze zijn het licht aan het eind, ik voel me weer vrij.
Soms lijkt het donker, geen eind in zicht,
Maar dan zie ik ze daar, mensen vol licht.
Ze laten me weten: “Je hoeft niet te vechten,
Wij zijn het licht, dat je zal beschermen en rechten.”
De badeendjes, ze drijven, maar ik voel me niet klein,
Want met jullie om me heen, ja, dan ben ik niet alleen.
Eenzaamheid smelt, als ijs in de zon,
Dankzij jullie is het leven weer begonnen.
Badeendjes drijven, m’n zorgen gaan mee,
Maar ik zie het licht, en dat helpt me steeds weer.
Het zijn m’n vrienden, m’n mensen dichtbij,
Ze zijn het licht aan het eind, ik voel me weer vrij.
Badeendjes mogen komen, maar ze blijven niet lang,
Met jullie om me heen, voel ik me weer sterk, niet bang.
Jullie zijn het licht, dat door de tunnel schijnt,
Met elke stap vooruit, voel ik me minder klein.
Dus laat die eendjes maar dobberen, laat ze maar gaan,
Want met jullie naast me, kan ik alles weer aan.
Het licht aan het eind, dat zijn jullie voor mij,
Samen maken we het beter, samen zijn we vrij.
