In 2025 stond ik in Thailand met een wit eendje in mijn hand.
Even later zat ik weer in Nederland toen mijn broer, die in Thailand was, overleed.

Tussen die twee momenten in, met een oceaan ertussen, ontstond Dobby. Een turquoise eendje met gouden barstjes, dat veel meer met mijn eigen leven bleek te maken te hebben dan ik ooit van tevoren had kunnen bedenken. 2025 was geen rustig jaar. Het was een jaar waarin mijn hart tegelijk brak én groeide.

Hoe Dobby ontstond

Dobby is niet begonnen als “leuk figuurtje voor een boek”.
Hij kwam voort uit een verlangen: een symbool vinden voor mensen die merken dat onthouden lastiger wordt. Iets dat lief mocht zijn, maar niet zoetsappig. Iets dat ruimte laat voor verdriet én voor humor.

Zo ontstond Dobby: een turquoise eendje met gouden kintsugi-barstjes op zijn kopje.
Die barst staat voor alles wat breekt in een mensenleven: gezondheid, zekerheid, herinneringen. De barst is niet weggestopt, maar juist gevuld met goud. Niet om te doen alsof alles weer perfect is, maar om te laten zien: hier zit een verhaal, hier is geleefd.

Vanaf dat moment was Dobby voor mij geen karakter meer, maar een symbool.
Voor mensen met dementie. Voor hun naasten. En eerlijk gezegd ook een beetje voor mijzelf.

Een wit eendje in Thailand

In 2025 reisde ik naar Thailand, naar Elephant Parade Land.
Daar, tussen kunstenaars, verfpotten en beelden, hield ik een wit eendje in mijn hand. Dat witte eendje werd de basis voor wat later Dobby zou worden.

Ik liep langs tafels vol kleur, zag hoe beelden vorm kregen onder de handen van anderen en voelde: hier gebeurt iets. Het was alsof mijn idee alvast oefende met “wereldreiziger zijn”, nog voordat Dobby echt ontworpen was.

Thailand gaf mij afstand én helderheid. Ver weg van Dordrecht, Studio Blijmakers en alledaagse drukte voelde ik beter wat ik eigenlijk wilde: een klein, krachtig symbool maken dat gesprekken opent over dementie, in plaats van dat het onderwerp wordt weggeschoven.

Mijn broer in Thailand

Ik vloog terug naar Nederland. Mijn broer bleef waar hij woonde: in Thailand. Kort daarna overleed hij daar.

Het is een vreemd gevoel als iemand die je lief is, sterft aan de andere kant van de wereld. Je rouwt in een ander land dan waar hij is. Je kijkt naar de lucht en weet: ergens daar ver weg is hij gestorven. Het gaf een gevoel van afstand én machteloosheid.

Die periode heeft alles in een ander licht gezet.
Rouw loopt niet keurig naast je plannen, rouw loopt er dwars doorheen.

In de stilte daarna werd pijnlijk duidelijk waarom ik doe wat ik doe.
Waarom ik met herinneringen bezig ben, met verhalen, met kleine rituelen rond dementie, creativiteit en verbinding. De gouden barstjes van Dobby kregen voor mij een extra laag: ze stonden ook voor mijn eigen breuken.

De kracht van creativiteit: een boek dat adem geeft

In 2025 verscheen ook mijn boek De kracht van creativiteit.
Een boek dat niet draait om theorie, maar om echte verhalen van echte mensen. Mensen die via Studio Blijmakers, mijn creatieve dagcentrum in Dordrecht, weer een stukje lucht vonden.

Bij de boekpresentatie voelde ik heel sterk: dit is waar ik voor sta.
Niet alleen mooie plaatjes en leuke creatieve projecten, maar ruimte scheppen. Voor mensen die het moeilijk hebben, vastlopen, ziek zijn of gewoon even niet meer weten hoe verder. Creativiteit als ademruimte.

De kracht van creativiteit liet me zien dat wat ik jarenlang intuïtief deed, een fundament heeft. Het gaf woorden aan iets wat ik diep van binnen allang voelde: dat maken en schilderen geen bijzaak zijn, maar een manier om weer even te kunnen zijn wie je bent.

Het Dobbyhuis: een huis vol verhalen

En dan was daar nog het Dobbyhuis.
In 2025 opende het zijn deur.

Het Dobbyhuis is voor mij geen “locatie” of “voorziening”, maar een huis.
Een plek voor mensen met beginnende dementie, waar je vooral mens mag zijn. Waar je mag lachen, mopperen, stil zijn, herinneren en vergeten. Een plek waar Dobby op tafel kan staan als stille gesprekspartner.

We begonnen met creatieve uurtjes, activiteiten en gesprekken rond de tafel.
Er kwamen plannen voor een herinnerboek, een werkboek en een Dobby-methodiek. Niet omdat het mooi staat om veel producten te hebben, maar omdat ik geloof dat woorden, beelden en kleine rituelen houvast geven. Voor deelnemers, naasten én professionals.

Was alles perfect uitgedacht toen de deur open ging? Absoluut niet.
Maar mensen kwamen. Er ontstond iets. En zo beginnen de meeste goede dingen: niet in perfectie, maar in beweging.

Soms chaos achter de schermen

Aan de buitenkant lijkt het misschien alsof ik alles netjes op orde heb: boeken, beelden, een nieuwe plek, een duidelijk verhaal. Maar achter de schermen zag 2025 er ook zo uit:

• Bestanden kwijt
• Versies door elkaar
• Twijfels over zinnen
• Nóg een keer herschrijven
• En dan toch weer kritisch kijken
• Boek bijna te laat binnen voor de presentatie

Ik heb vaak gedacht: “is dit wel goed genoeg?”
Toch ging ik door.

Ik vroeg om feedback, zocht naar warmere en eerlijkere woorden en bleef scherp op respectvolle taal voor mensen met dementie. Geen verkleinende woorden, geen luchtig weglachen. Wel echt kijken, benoemen en serieus nemen.

Wat 2025 mij echt gebracht heeft

Als ik nu terugkijk op 2025, zie ik geen rijtje losse projecten, maar het begin van een beweging.

Een beweging waarin:

• Dobby, geboren in 2025, uitgroeit tot symbool voor mensen die met dementie te maken hebben
• Verhalen en boekjes helpen om moeilijke gesprekken wél te voeren
• Het Dobbyhuis laat zien dat zorg ook zacht, creatief en menselijk kan zijn
• Een reis naar Thailand en het verlies van mijn broer samenkomen in één besef: het leven is kwetsbaar, maar er zijn altijd manieren om van breuken iets betekenisvols te maken

Ik heb niet “gewoon veel gedaan”.
Ik heb een fundament gelegd waar ik de komende jaren op verder mag bouwen.

Vooruitkijken: met een gouden veertje in mijn hand

En nu?

In 2026 ga ik nog meer vanuit rust en vertrouwen werken.

Dobby mag verder de wereld over.
Het Dobbyhuis mag groeien. De verhalen mogen blijven komen.

En ik?
Ik ga door met precies dat waar 2025 me aan herinnerde: breuken niet wegpoetsen, maar zichtbaar maken. Met gouden barstjes, een klein turquoise eendje, en heel veel ruimte voor echte gesprekken over dementie, rouw, creativiteit en hoop.

Wil je meer weten over Dobby, het Dobbyhuis of mijn boeken, of voel je dat dit raakt aan jouw werk of jouw verhaal? Dan ben je welkom om contact op te nemen. Wie weet waar ons gesprek de volgende gouden barst blootlegt.

Lieve groet,

Erica de Winter

www.dobbyinternational.com
www.studioblijmakers.nl