Wat een geweldig nieuws! De winnaar van de schrijfwedstrijd: Boekje open over eenzaamheid, heeft een prachtig kunstwerk gewonnen, maar heeft besloten anoniem te blijven en het kunstwerk door te geven aan iemand anders die het verdient!
Wil jij iemand verrassen met dit unieke kunstwerk? Vertel in de reacties aan wie jij dit cadeau zou willen geven en waarom. Misschien verdient je beste vriend(in), een instelling, een familielid of iemand anders in jouw leven dit speciale gebaar!
Wie zou jij willen verrassen? Laat het weten in de reacties!
Hieronder lees je het winnende verhaal.
Eendzaam en verloren
Elke keer dat hij terugkeerde naar de rots, midden in het uitgestrekte water, voelde hij de rust weer neerdalen. Het water bewoog zachtjes om de steen heen, en de horizon leek eindeloos. Dit was zijn plek, een stille, eenzame rots, waar niets hoefde te gebeuren. Alleen hij, het water, en… de badeendjes.
Elke keer als hij zich neerzette op de harde, verweerde rots, verscheen er een nieuw badeendje in het water naast hem. Ze kwamen één voor één, als gedachten die hij eindelijk de ruimte gaf. Ze dreven rustig rond de rots, geen enkele gedachte te zwaar of te groot. De badeendjes leken het allemaal te begrijpen. Ze hoefden niet opgelost te worden, niet vastgehouden. Ze mochten er gewoon zijn.
Hij staarde naar een nieuw badeendje dat opdook. Het was een gedachte over iets dat hij lang had proberen weg te duwen. Maar nu, hier op de rots, kon hij het laten dobberen. Het badeendje cirkelde zachtjes rond, draaide wat mee met de stroom, en schoof langzaam verder weg. Hij hoefde er niets mee te doen. Net als alle andere badeendjes mocht het gewoon verdwijnen met het water.
Met elke keer dat hij kwam, werden het er meer. Badeendjes die zorgen, oude herinneringen, angsten of wensen vertegenwoordigden, verschenen en dreven simpelweg verder. Ze lieten hem los, net zoals hij hen losliet. De rots bleef stil, stevig in het water, en de badeendjes bewogen met de zachte golven.
Hij glimlachte naar de badeendjes die nog om hem heen dobberden, wetend dat ze, net als zijn gedachten, uiteindelijk allemaal zouden verdwijnen in de eindeloze stroom van het water. Hier, op de rots, was er ruimte voor alles. Niets hoefde vastgehouden te worden. Alles mocht drijven, alles mocht gaan.
Geïnspireerd door de flyer van de Schrijfwedstrijd: Boekje open over eenzaamheid
Kunstwerk: Eendzaam en verloren
Eén reactie
Cindy Beckers, mama van 3 geweldige meiden.
Het zal zo’n 15 jaar geleden zijn dat Cindy met haar toenmalige partner naast ons kwamen wonen. Er was direct een klik en we kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer. Zij hielpen ons als er geklust moest worden, wij leenden onze auto uit en pasten zo nu en dan op de meisjes of reden naar het ziekenhuis als dat nodig was omdat ze geen vervoer hadden.
Het huis waar ze woonden moest volledig gerenoveerd worden en gussen de bedrijven door werden in oktober 2013, 2015 en 2017 drie meisjes geboren, de zwangerschappen verliepen niet vlekkeloos en er waren soms ernstige zorgen.
Een jaar of vier geleden liep de relatie op de klippen, Cindy bleef in een half af huis achter met 3 jonge kinderen.
Cindy heeft de afgelopen jaren keihard gewerkt om een fulltime baan te combineren met een verbouwing en de (deeltijd) zorg voor de meisjes.
Haar belofte aan haar oudste dochter, dat zij voor haar elfde verjaardag een eigen kamer zou krijgen, heeft ze waar gemaakt en de verbouwing is bijna klaar en het is ongelooflijk hoe mooi het geworden is.
Ik ben super trots op haar en gun haar dit schilderij dat symbool staat voor Cindy in de heftige periode met alle eendjes die ze de juiste kant op moest dirigeren en die ze nu af kan sluiten.