Over mijn broer, een eendje en het begin van iets groots

Soms beginnen de mooiste verhalen op plekken waar je ze niet verwacht. In mijn geval: Thailand.

Begin dit jaar waren we daar. We bezochten mijn broer, die er al jaren woonde. We aten samen, praatten bij, genoten van het moment. Geen idee dat het een van de laatste keren zou zijn. In maart is hij overleden.

Maar nu ik terugkijk, weet ik het zeker: hij heeft iets in gang gezet.
Dankzij hem begon iets moois te groeien.

Mijn broer had voor ons een verblijf geregeld bij de European Chiang Mai, een Bed & Breakfast van de hartelijke Bertil. Op een ochtend zei hij:

“Jij bent van de kunst en zo. Je moet eens langs bij Jeannette van Elephant Parade Land.”

En zo gebeurde het.
Wat volgde was een magische middag tussen honderden handbeschilderde olifanten. Elk met een eigen verhaal, karakter en boodschap. En daar, precies daar, stond ineens één wit eendje. Klein. Anders. Maar raak.

Ik keek. En iets raakte me.

Later vertelde ik het aan mijn broer. Hij grijnsde: “Ga er maar wat mee doen, eendenkweker.”
Hij noemde me zo omdat ik al een tijd kunst maak met badeenden. Altijd met een boodschap. Over emoties, rouw, herinnering, liefde, verlies, en alles wat daar tussenin leeft.

Eenmaal thuis begon ik te schetsen en vooral te voelen.
Langzaam ontstond er iets dat groter werd dan ik ooit had kunnen bedenken.

Een kunstobject. Een gesprekstarter.
Een symbool voor dementie, maar ook voor hoop. Voor alles wat schuurt, raakt, vergeten dreigt te worden, maar óók weer gevonden kan worden.

En ergens… zit mijn broer daar nog in verweven.
In elke gouden barst. In elk verhaal. In elke eend.

Zonder hem, zonder Thailand, zonder Bertil en Jeannette was het er nooit geweest.

Ik kan er nog niet alles over zeggen. Maar geloof me: het komt recht uit het hart.
Het groeit. Het raakt.
Het dobbert steeds verder.

Binnenkort vertel ik er alles over