Schrijfwedstrijd
Boekje open over eenzaamheid
“Als je er niet over praat, dan is het er niet.”
Eenzaamheid is een onderwerp waar een groot taboe op rust. Mensen geven niet gemakkelijk toe dat ze eenzaam zijn. De landelijke Week van de Eenzaamheid wil dit taboe doorbreken. De eerste stap is het gesprek op gang brengen.
Vanuit deze gedachte – en in nauwe samenhang met mijn huidige expositie Emotie in Eendvoud – is de schrijfwedstrijd Boekje open over eenzaamheid ontstaan. In dit digitale boekje lees je alle prachtig oprechte verhalen en gedichten die ik mocht ontvangen. De gedichten zijn onderverdeeld in vier categorieën. Verhalen en gedichten gebaseerd op de drie kunstwerken hiernaast of vrije inzendingen. Dank aan alle schrijvers die voor deze bundel hun gevoelens en gedachten over eenzaamheid in woorden wilden vangen.
Alle namen van de inzenders zijn bekend bij Erica de Winter.
Zit op m’n eiland, voel de eenzaamheid,
Badeendjes dobberen, ja, ik zie ze in de tijd.
Elke gedachte, ze komen en gaan,
Ze drijven weg, maar de pijn blijft soms staan.
Maar ik blijf sterk, weet dat ik niet alleen ben,
Zie het licht aan het eind, ja, ik ken die trend.
Want m’n mensen, ze schijnen, als sterren in de nacht,
Ze houden me vast, ze geven me kracht.
Badeendjes drijven, m’n zorgen gaan mee,
Maar ik zie het licht, en dat helpt me steeds weer.
Het zijn m’n vrienden, m’n mensen dichtbij,
Ze zijn het licht aan het eind, ik voel me weer vrij.
Soms lijkt het donker, geen eind in zicht,
Maar dan zie ik ze daar, mensen vol licht.
Ze laten me weten: “Je hoeft niet te vechten,
Wij zijn het licht, dat je zal beschermen en rechten.”
De badeendjes, ze drijven, maar ik voel me niet klein,
Want met jullie om me heen, ja, dan ben ik niet alleen.
Eenzaamheid smelt, als ijs in de zon,
Dankzij jullie is het leven weer begonnen.
Badeendjes drijven, m’n zorgen gaan mee,
Maar ik zie het licht, en dat helpt me steeds weer.
Het zijn m’n vrienden, m’n mensen dichtbij,
Ze zijn het licht aan het eind, ik voel me weer vrij.
Badeendjes mogen komen, maar ze blijven niet lang,
Met jullie om me heen, voel ik me weer sterk, niet bang.
Jullie zijn het licht, dat door de tunnel schijnt,
Met elke stap vooruit, voel ik me minder klein.
Dus laat die eendjes maar dobberen, laat ze maar gaan,
Want met jullie naast me, kan ik alles weer aan.
Het licht aan het eind, dat zijn jullie voor mij,
Samen maken we het beter, samen zijn we vrij.
