Schrijfwedstrijd
Boekje open over eenzaamheid
“Als je er niet over praat, dan is het er niet.”
Eenzaamheid is een onderwerp waar een groot taboe op rust. Mensen geven niet gemakkelijk toe dat ze eenzaam zijn. De landelijke Week van de Eenzaamheid wil dit taboe doorbreken. De eerste stap is het gesprek op gang brengen.
Vanuit deze gedachte – en in nauwe samenhang met mijn huidige expositie Emotie in Eendvoud – is de schrijfwedstrijd Boekje open over eenzaamheid ontstaan. In dit digitale boekje lees je alle prachtig oprechte verhalen en gedichten die ik mocht ontvangen. De gedichten zijn onderverdeeld in vier categorieën. Verhalen en gedichten gebaseerd op de drie kunstwerken hiernaast of vrije inzendingen. Dank aan alle schrijvers die voor deze bundel hun gevoelens en gedachten over eenzaamheid in woorden wilden vangen.
Alle namen van de inzenders zijn bekend bij Erica de Winter.
Het verborgen gezicht
Het was donker om hem heen, koud en donker. De man zat ineengedoken, niet wetend wat hij moest doen. Niet wetend waar hij was. Al die kilte, hij trilde even en had het koud. Wat moest hij doen, waar was hij? Even dacht hij iets te horen. Hij wachtte gespannen af … Wat was dat? Wat hoorde hij? Sloegen zijn gedachten op hol of was dit werkelijkheid? Hij wist het niet!
Plots was daar het geluid weer, maar nu gebeurde er iets. Hij hoorde een klik en zag een kleine spleet licht onder de deur vandaan komen. En hij hoorde voetstappen die de trap op kwamen. Steeds meer naderend. Wat moest hij doen, waar moest hij heen? De rillingen liepen over zijn rug. Wat had hij het koud.
Radeloos verplaatste hij zich nog meer ineengedoken. De voetstappen naderden de deur. Even was het stil. Met ingehouden adem wachtte hij. Zijn hart bonkend in zijn keel. Hij schrok van het geluid van de deurklink. Die met een hard neerhalende klik naar beneden werd gedaan. De deur ging met een zwiep open. Licht, heel veel licht kwam door de deur. Hij moest even knipperen met zijn ogen om te kunnen kijken wat hij zag. Een gestalte stond in de deuropening. Groot breed alles verhullend! Daar stond hij dan … De eenzaamheid!!
Te midden van alle mensen op het feestje zat daar een man op de bank. Het feestgedruis ging luidruchtig tekeer. Harde stemmen, gelach, muziek. Mensen die met elkaar stonden te praten en lachen.
Hij keek in de rondte, waar was hij? Wie was hij? Wat deed hij hier? Hoe was hij hier terechtgekomen? Van alles schoot door zijn hoofd. Paniek, dikke paniek!! Pak jezelf bij elkaar, dacht hij. Kom op, je kan het. Kijk om je heen. Doe wat!!
Hij richtte zijn hoofd op en zag de mensen om hem heen staan, sommigen dansend, sommigen pratend met elkaar, anderen weer lachend om een grap die werd gemaakt. Te midden van dit vrolijke geheel, te midden van alle mensen, voelde hij zich zo eenzaam. Even leek het erop of hij oogcontact maakte met een dame die naar hem keek. Voorzichtig probeerde hij te lachen, maar de tranen stonden in zijn ogen. Kom op verman jezelf!! Maak contact …
Nogmaals keek hij de kant op naar waar de dame stond. Wederom kruisten hun ogen elkaar. De dame lachte naar hem. Een mooie vriendelijke lach. Zou hij dit kunnen …? Kon hij het gevoel van eenzaamheid van zich afschudden, opstaan en naar haar toe lopen? Wat als ze … Zijn gedachten sloegen weer op hol. Totdat … Een mooie vriendelijke stem zei: “Hoi, ik ben Laura.”
De man richtte zijn hoofd op en keek de dame aan.
Verbaasd dat de dame naar hem toe was gekomen, kon hij even geen woord uitbrengen. Wat moest hij doen? Verman jezelf dacht hij. Zeg iets … De man stond op keek de dame aan en zei: “Hallo … ehhh, ik ben … ehhh …, ik ben … EENZAAM!!”
